Op de hoogte

Deze slideshow vereist JavaScript.

Cusco verlaten verliep vlot. Dinsdag 140km afgelegd. Onderweg kwamen we nog een ciclista tegen. En wat voor één. Een zotte Argentijn. Naar eigen zeggen reeds 10 jaar aan het reizen. Hij is poëet en doet hier en daar ‘een goed werk’. Ik kreeg spontaan de slappe lach toen ik hem op zijn fiets zag kruipen. Zijn tassen rechts waren dubbel zo gevuld als zijn tassen links en daarenboven droeg hij de hele tijd een gigantische didgeridoo met zich mee. Je weet wel, zo een Australisch bamboe-blaasinstrument. Hij zwalpte constant van links naar rechts. Geen wonder dat hij ons niet kon volgen, hij deed zeker één derde meer aan kilometers… Haha… ‘S avonds deelden Dylan en ik een kamer. De spaarzame Argentijn lag ergens in zijn tent, net buiten Sicuani.
De volgende dag stond er 110km op het programma, met opnieuw een beklimming tot boven de 4300m. Nu ja, we zaten eigenlijk al boven de 3800m, dus echt afzien deden we niet. Ook de hoofdpijn en kortademigheid is er niet meer. Een fijn gevoel.
Deze morgen vertrok Dylan 5min vroeger. ‘You’ll catch me in a while.’ Echter, ik  heb hem nooit meer gezien. Wellicht nam hij in Ayaviri, waar we verbleven hadden, de verkeerde richting, waardoor hij niet meteen op de expresweg belandde. Ik daarentegen, zette meteen als een zot de achtervolging in. Op iemand die zich dus wellicht achter mij bevond… Ongelukkig toeval wellicht, en gezien ik de mogelijke regenbuien voor wou blijven, zette ik koppig door. 143km alleen, maar wel vlak én met de wind in de rug. Hoe dan ook zouden vandaag onze wegen toch splitsen. Dylan zou het Titicaca-meer van de andere kant gaan verkennen. Ik koos voor het meer logische traject, en voor een zoveelste her-ontmoeting met de Franse zestigers in Puno.