De kers op de taart

Terwijl de modder op slechts 300km afstand meer dan 600 mensenlevens verwoestte, zat ik rustig verder te ploeteren op mijn fietsje. De Estrada Real is niet te onderschatten. Het is eerder een mountainbiketraject, door de hevige regenval van de laatste dagen nu en dan een cyclocrossparcours. Ik vond het de max. Het avontuur ging door. Elke dag opnieuw moest ik het onderste uit de kan halen om voor schemerdonker mijn doel, een pousada (herberg), te halen. Het was zweten: bergop, bergaf, in de zon én in de regen.
Hoewel elke dag wel iets bijzonders had, was donderdag de meest avontuurlijke. Het begon al goed. Na vijf kilometer kreeg ik een geërodeerde stuk afdaling voor de wielen geschoven die ik maar beter te voet nam. ‘Oef, gelukkig moest ik dit niet naar boven’ dacht ik. Tot ik meteen erna bij een riviertje terechtkwam. Onmogelijk om hier door te fietsen, laat staan er door te waden… Het alternatief was een boomstammetje dat blijkbaar dienst deed als een wankel en glibberig bruggetje. Toen ik geen andere uitweg zag, besliste ik het erop te wagen. Zakken van de fiets, fiets op de schouder en hop. Het was op het randje, maar het lukte. De tassen bracht ik één voor één aan de andere kant, en zo zat ik na een kwartier weer op de fiets. Ondanks goede benen kwamen de kilometers op mijn tellertje er nadien maar heel traag bij. Een eindgemiddelde van 12km/u zegt genoeg. Alvorens ik de laatste natte 20km inging probeerde ik de fel aangeprezen Pão de Quejo (kaasbrood, gevuld). Niet slecht, maar veel genieten kon ik niet want het was al 18u en om 20h wordt het donker. De aardeweg die volgde was lekker breed, maar de regen zorgde voor een mooi glibberig laagje. En pats! Ik ging op de grond. Een beetje bloed, zonder erg. Ik ging haastig verder en kwam net voor donker aan in Caquende. Maar mijn pousada was niet daar, ik moest in  Capelo do Saco zijn. En dit dorpje lag mooi te blinken aan de andere kant van een meertje. De overzetboot bleek slechts tot 18u functioneel, dus was ik gezien. Op het dorpspleintje ging ik te rade in het enige café en na veel vijven en zessen zou een zekere Romeu me aan de andere kant brengen. Fijn! Ik ging met hem mee, en toen hij in zijn huis een peddel bovenhaalde, had ik meteen door dat ik niet in een gemotoriseerd bootje zou stappen,. Hij liet me wachten aan de rand van het meertje en verdween in het donker. 10 minuten later kwam hij aangepeddeld in een miniscuul houten kanootje.

Romeu is my hero!

Ai ai ai, als dat maar goed komt. Wonderwel kregen we zowel de fiets, de fietstassen als mezelf erin. Door de regen en in het donker bracht Romeu me veilig aan de andere kant. Geld wou hij niet aanvaarden, maar na lang aandringen stak hij het toch dankbaar in zijn zak.

Hij wees me de pousada aan, en verdween opnieuw in het donker. Hehe, heb ik geluk gehad. 5 minuten later verwelkomde Sonia me met open armen, terwijl haar knechten me zot verklaarden om deze Estrada per fiets af te leggen. Ik kookte mijn spaghetti, likte mijn wonden en ging tevreden mijn bedje in.
En zo was er elke dag wel iets te beleven. Van het alombekende haantjesgedrag van de zondagse wielertoeristen over verkeerd geplaatste mata-burros (veeroosters), tot een programma op de televisie waarbij je door middel van een soort loopband het gebreide topje van een fotomodel zo snel mogelijk moest proberen afwikkelen…

Het einde

En voilà, ik ben gisteren in Paraty aangekomen. Het is voorbij. De fiets kan aan de haak. De 7500km zijn overschreden. De Estrada Real was een gedroomde afsluiter van deze meer dan unieke reis. Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt, maar ik heb er altijd van genoten. Nu en dan moest ik doorzetten, op de tanden bijten, maar achteraf gezien was het telkens meer dan de moeite waard. Ik ben fier op wat ik gepresteerd heb. Niet op de prestatie zelf, maar op hetgeen ik beleefd heb. De fiets bracht me op plaatsen waar anderen nooit zullen passeren. Ook al zal ik niet elk moment kunnen blijven herinneren, hetgeen ik meemaakte nemen ze mij alvast nooit meer af.
Door middel van deze blog wou ik  familie en vrienden beschrijven wat ik meemaakte en het was vooral ook voor mezelf een manier om de dingen ‘te delen’, om de zaken van me af te schrijven. Ik hoop dat deze blog voor vele mensen aanstekelijk heeft gewerkt. Mensen die denken “wat heeft hij geluk dat hij dit heeft mogen meemaken” denken verkeerd. Je moet het touw in eigen handen nemen. Iedereen die wil kan iets dergelijks ondernemen. Ga ervoor, desnoods alleen. Een kwestie van een knoop door te hakken.
Nu goed, de reis is niet helemaal voorbij, ik neem het er nog even van. Straks neem ik de bus naar Rio de Janeiro. En over twee dagen heb ik Gentse vrienden die me vergezellen. De vakantie kan beginnen :-), foto’s zullen volgen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het einde
En voilà, ik ben gisteren in Paraty aangekomen. Het is voorbij. De fiets kan aan de haak. De 7500km zijn overschreden. De 

Estrada Real was een gedroomde afsluiter van deze meer dan unieke reis. Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt, maar ik heb

er altijd van genoten. Nu en dan moest ik doorzetten, op de tanden bijten, maar achteraf gezien was het telkens meer dan de

moeite waard. Ik ben fier op wat ik gepresteerd heb. Niet op de prestatie zelf, maar op hetgeen ik beleefd heb. De fiets

bracht me op plaatsen waar anderen nooit zullen passeren. Ook al zal ik niet elk moment kunnen blijven herinneren, hetgeen ik

meemaakte nemen ze mij alvast nooit meer af.
Door middel van deze blog wou ik de ‘medemens’ niet jaloers maken. Ik wou familie en vrienden beschrijven wat ik meemaakte en

het was vooral ook voor mezelf een manier om de dingen ‘te delen’, om de zaken van me af te schrijven.
Toch hoop ik dat deze blog voor vele mensen aanstekelijk heeft gewerkt. Mensen die denken “wat heeft hij geluk dat hij dit

heeft mogen meemaken” zijn verkeerd. Je moet het touw in eigen handen nemen. Niet leven om te werken maar werken om te leven.

Iedereen die wil kan iets dergelijks ondernemen. Ga ervoor, desnoods alleen.

Nu goed, het is niet helemaal voorbij, ik neem het er nog even van. Straks neem ik de bus naar Rio de Janeiro. En over twee

dagen heb ik Gentse vrienden die me vergezellen. De vakantie kan beginnen :-), foto’s zullen volgen.Het einde En voilà, ik ben gisteren in Paraty aangekomen. Het is voorbij. De fiets kan aan de haak. De 7500km zijn overschreden. De Estrada Real was een gedroomde afsluiter van deze meer dan unieke reis. Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt, maar ik heb er altijd van genoten. Nu en dan moest ik doorzetten, op de tanden bijten, maar achteraf gezien was het telkens meer dan de moeite waard. Ik ben fier op wat ik gepresteerd heb. Niet op de prestatie zelf, maar op hetgeen ik beleefd heb. De fiets bracht me op plaatsen waar anderen nooit zullen passeren. Ook al zal ik niet elk moment kunnen blijven herinneren, hetgeen ik meemaakte nemen ze mij alvast nooit meer af. Door middel van deze blog wou ik de ‘medemens’ niet jaloers maken. Ik wou familie en vrienden beschrijven wat ik meemaakte en het was vooral ook voor mezelf een manier om de dingen ‘te delen’, om de zaken van me af te schrijven. Toch hoop ik dat deze blog voor vele mensen aanstekelijk heeft gewerkt. Mensen die denken “wat heeft hij geluk dat hij dit heeft mogen meemaken” zijn verkeerd. Je moet het touw in eigen handen nemen. Niet leven om te werken maar werken om te leven. Iedereen die wil kan iets dergelijks ondernemen. Ga ervoor, desnoods alleen. Nu goed, het is niet helemaal voorbij, ik neem het er nog even van. Straks neem ik de bus naar Rio de Janeiro. En over twee dagen heb ik Gentse vrienden die me vergezellen. De vakantie kan beginnen :-), foto’s zullen volgen.