Op schattenjacht

Ouro Preto

In het huis van Liana werd ik méér dan hartelijk verwelkomd. Ik was nog maar aangekomen of er werd een heus avondmaal per telefoon besteld en even later trokken we met z’n vijven naar een bar. Mijn kennis Portugees werd deftig getest, maar ik voelde me toch op mijn gemak. De volgende dag had ik mijn eigen ingekochte brunch nog maar net binnen of ik werd al uitgenodigd voor een Churrasco (traditionele BBQ) bij de ouders van Guy. Het laatste stukje rib was nog niet helemaal binnen of we trokken allen, netjes opgedirkt, naar de ‘formatura’. Dit is de oficiële diploma-uitreiking die niet zonder slag of stoot voorbij gaat. Enkele van hun vrienden van de faculteit Psychologie werden er genereus in de bloemetjes gezet. En dit wordt gevierd: elke afgestudeerde geeft zowaar een eetfestijn gevolgd door een finale party waar iedereen opnieuw samenkomt. En jup, ook ondergetekende mocht dit allemaal gratis en voor niets meemaken. Ik kan je verzekeren, Brazilianen weten wat eten en feestvieren is. Als ik op mijn trouwfeest, ergens binnen 35 jaar, een dergelijk buffet aan mijn gasten zou kunnen voorschotelen, dan zou zelfs mijn dikste familielid geen pap meer kunnen zeggen. En zo hebben we er drie afgeschuimd… Het hoeft niet gezegd; ik stond niet op de dansvloer, ik rolde erover.
Op zondag liet ik ik mijn maag verder zijn werk doen en liepen we even door de stad. Porto Alegre is trouwens bijzonder modern en goed georganiseerd. Mijn idee over ‘arm’ Brazilië is reeds danig aangetast. s’ Avonds bracht Guy me naar de luchthaven en nam ik de binnenvlucht naar Belo Horizonte. Maar alsof de duivel ermee gemoeid is, had ook deze enkele uren vertraging en vertrok ik pas na middernacht. Het gevolg was dat ik pas om 4u in bed zat, ergens in het centrum van deze al even groteske stad.
Na 5u slapen kroop ik de fiets op en legde mijn vooropgestelde 100km af. De weg was in het begin immens druk, daarna werd het ietsje beter. De omgeving overtuigde me al snel dat ik de juiste keuze had gemaakt om hier te komen fietsen. Het stadje Ouro Preto, waar ik nu ben, is met verve het mooiste en meest pittoreske stadje van mijn hele trip! Dus met veel enthousiasme vat ik zometeen de ‘Estrada Real’ aan. Deze weg was in de 17e eeuw de enige die de kust met de vele mijnen van deze regio verbond. Een ware avonturentocht over berg en dal, met talloze schattenjagers op de loer… Voor mij wordt het eveneens een schattenjacht. Over onverharde wegen ga ik op zoek naar historische dorpjes en prachtige landschappen.

Deze slideshow vereist JavaScript.