Hoogtij

Cabo Polonio

Op de tweede dag van het jaar sprong ik weer de fiets op en reed 150km. Ik had wijselijk besloten Punta del Este, het Saint-Tropez van Zuid-Amerika, niet aan te doen. Ik koos voor het lichtgolvende binnenland. Even kreeg ik het gezelschap van twee gepensioneerde wielertoeristen, maar verder had de trip weinig speciaal. De eindbestemming was dat wel. Villa Serrana is een miniscuul dorpje opgebouwd rond een lagune. Ongelooflijk stil, met uitzondering van het gefluit van de ontelbare vogelsoorten en het getjirp van bizarre krekels ’s avonds. De oudste jeugdherberg van het continent bleek niet meer in functie en de lokale hosteria was volboekt. De vriendelijke tante van deze laatste liet me echter wel kamperen in haar gigantische tuin. Ze maakte een lekker avondmaal, maar al snel voelde ik buikkrampen en ’s nachts was het weer prijs… De volgende morgen voelde ik me nogal zwak, dus moest ik mij er letterlijk en figuurlijk bij neerleggen en liet ik de fiets aan de kant. Nu goed, er zijn slechtere locaties om uit te zieken…
De dag nadien reed ik langs de hoogste top van Uruguay (513m) en eindigde ik aan de befaamde kust na 130km zweten. Was me dat een ommezwaai: zowat heel jong Argentinië was hier op party-vakantie. De enige plek die ik kon vinden om te slapen was in de tuin van een hostel, naast zo’n 40 andere tenten. En oja, er werd gefeest, dus van rustig indommelen was geen sprake… De dag erna reed ik slechts 40km, maar wel naar een topbestemming. Cabo Polonio is een natuurreservaat met een klein kustdorpje. Er is geen elektriciteit en je kan er niet naartoe met de wagen (of fiets). Een vrachtwagen brengt je over de duinen heen. Het mooiste strand dat ik ooit had gezien werd gecombineerd met een soort hippie-levensstijl van de bewoners en bezoekers. Dan wordt er ’s avonds bij kaarslicht ook nog akoestische muziek gespeeld en het plaatje is compleet. Een magisch plekje.
En hop, toch moeten we verder en momenteel bevind ik mij in het grensstadje Chuy. Nogal bijzonder want alles is taksvrij en de ene kant van de Avenida behoort tot Uruguay en de andere kant tot Brazilië. Of je betaalt in Pesos, of je betaalt in Reais, het maakt niet uit. Het betekent ook dat ik vanaf nu na 6 jaar (Erasmus in Portugal) eindelijk nog eens mijn lievelingstaal kan hanteren. Muito legal! Het zit ver, maar het zal snel wel weer bovenkomen. Zo dadelijk neem ik de bus naar Porto Alegre, waar een vriendin van een vriendin me opwacht. En op zondag neem ik  een binnenvlucht om vanuit Belo Horizonte mijn laatste fietstochtje aan te vatten. Het begint te korten…

Deze slideshow vereist JavaScript.